Tak naprawdę bardzo ciężko jest rozpoznać dalekowzroczność ze względu na to, że początkowe stadium jej rozwoju jest niezauważalne. Ujawnia się stopniowo. Zmniejsza się wtedy ostrość widzenia danych przedmiotów. Bardzo często przedmioty stają się zamazane. Objawy mogą pojawiać się stopniowo w danych okresach życia. Z wiekiem obniżona zostaje zdolność oka do akomodacji.
Wada wzroku o różnych stopniach zaawansowania
Dalekowzroczność w dużej mierze uzależniona jest od stopnia jej zaawansowania. Pierwszy stopień rozwoju choroby nazywany potocznie klinicznym definiuje wadę jako patologiczną. Wada pojawia się w wyniku urazu. Często wynika to z upośledzenia oka w stosunku do oglądanych przedmiotów. Na tym etapie mamy do czynienia z dalekowzrocznością niską. Kolejne stopnia zaawansowania wspomnianej wady to dioptria umiarkowana oraz dioptria wysoka.
Jak leczy się dalekowzroczność?
Niestety na tą przypadłość nie ma magicznego leku, czy też dobrego antybiotyku. Wady wzroku nie pozbędziemy się sami. Możemy ją jedynie lekko skorygować. Konieczna jest konsultacja z okulistą, który podejmie decyzję dotyczącą leczenia. Skutecznym rozwiązaniem może okazać się również zabieg polegający na laserowej korekcji wzroku. Po takim zabiegu trzeba regularnie uczęszczać na kontrolę wzroku. Lekarz może pomóc dobrać soczewki sferyczne. Zanim pacjent założy soczewki warto, aby ustalił harmonogram danego dnia. Na podstawie tego harmonogramu będziemy regularnie zmieniać nasze soczewki. Nauczy to nas przede wszystkim dyscypliny. Pacjent zdyscyplinowany, to pacjent wyleczony jak mawiają specjaliści. Jednak, gdy wada jest już konkretnie zaawansowana, wtedy lekarz kieruje na zabieg. Diagnoza lekarza jest przecież bezbolesna, a może okazać się niezwykle skuteczna i pomocna w leczeniu. Jedno jest pewne leczenia, podobnie jak marzeń nie należy odkładać na później. W trakcie zabiegu zmieni się kształt rogówki. Dalekowzroczność to nie jest ból brzucha, czy zęba, który po prostu przejdzie. Dlatego też nie ma sensu się męczyć, trzeba w porę zapobiegać.
